Κι εσένα πρέπει, αφέντη μου, το άξιο το ζευγάρι,
Το άξιο, το περήφανο και το στεφανωμένο.
Ας είν’ καλά τ’ αλέτρι σου, θεός να το πλουταίνει,
Για να θερίζεις σταυρωτά, να δένεις αντρειωμένα,
Να θημωνιάζεις πυργωτά, να ζεις για να σε πάρω,
Να κοσκινίζεις μάλαμα, να πέφτει το χρυσάφι.
Χίλια καλονυχτίζουμε, τ’ αφέντη μας το σπίτι,
Με την υγειά με τη χαρά, ποτέ να μην του λείπει.
Άνοιξε το πουγκάκι σου, τ’ αργυροχρυσωμένο
Κι άπλωσε το χεράκι σου το μοσχοβολισμένο,
Κι αν είν’ ασήμι ρίξε το, αφέντη, να το δούμε
Κι αν έχεις και γλυκό κρασί, φέρε το να το πιούμε.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ
